Choć mogą wydawać się podobne, limerencja nie jest tożsama z miłością. Limerencja to intensywny stan obsesyjnego zainteresowania inną osobą, który jest ograniczony do sfery mentalnej jednostki go doświadczającej. W przeciwieństwie do miłości, osoba w stanie limerencji nie myśli o dobru obiektu swojego pożądania, który jest dla niej jedynym punktem zainteresowania.
Podczas gdy miłość jest uczuciem wzajemnym i głęboko zaangażowanym, limerencja opiera się na niepewności. Jak wskazuje „Psychology Today”, jest to mimowolna obsesja, która różni się od prostego pragnienia seksualnego. Osoba zmagająca się z tym stanem niekoniecznie chce być fizycznie bliska obiektowi swojego pragnienia, a często nie pragnie nawet utrzymywać z nim relacji.
Limerencja skupia uwagę na pytaniu, czy osoba, którą pożądamy – nazywana „obiektem limerencji” – także nas pragnie. Jest to więc stan głębokiego pragnienia bycia pożądanym, które manifestuje się zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. W wyniku koncentracji na odwzajemnieniu uczuć, a nie na prawdziwym zakochaniu, limerencja jest na ogół jednostronna i przynosząca rozczarowanie.
Psycholożka Dorothy Tennov wprowadziła pojęcie limerencji w 1979 roku w swojej książce „Love and Limerence”. Charakteryzuje się ona obsesyjnym myśleniem o obiekcie pożądania, idealizacją tej osoby i pragnieniem odwzajemnienia swoich uczuć. W stanie limerencji doświadczamy ekstazy, a nasze życie emocjonalne koncentruje się na intensywnym, niespełnionym pragnieniu, które może prowadzić do rozpaczy, jeśli nie jest odwzajemnione.
Na początku doświadczenia limerencji, jednostka często rozkoszuje się myślą o osobie, która przyciąga jej uwagę. Ta przyjemność może przerodzić się w euforię lub radość, jeśli istnieje choćby najmniejsza nadzieja na odwzajemnienie uczuć przez obiekt fascynacji. Może to prowadzić do obsesyjnej analizy każdej interakcji i poszukiwania dowodów na wzajemne zainteresowanie. Odnalezienie takich dowodów zwiększa poczucie wartości jednostki.
Limerencja związana jest również z fizycznymi objawami, takimi jak przyspieszone bicie serca, rumieńce na twarzy czy drżenie. Osoba w tym stanie może czuć wzmożony niepokój i obawę o to, co mogłaby powiedzieć lub zrobić, co mogłoby odstraszyć obiekt jej pragnień. Często jest skrępowana i nadmiernie koncentruje się na tym, jak wygląda i co mówi.
Niezwykle ważną cechą limerencji jest niepewność – osoba w tym stanie nie może być pewna, co obiekt jej pożądania czuje do niej. Dlatego często ukrywa swoje uczucia, aż będzie bardziej pewna wzajemności.
Dorothy Tennov zauważyła, że nawet zdrowe jednostki mogą niespodziewanie znaleźć się w stanie obsesyjnej limerencji. Po przeżywaniu tego intensywnego stanu, ich życie zazwyczaj wraca do normy. Niektórzy specjaliści argumentują, że jeśli limerencja zakłóca codzienne funkcjonowanie jednostki, można ją rozpatrywać jako zaburzenie psychiczne. Jednak debata na temat klasyfikacji limerencji jako zaburzenia psychicznego trwa i jak dotąd nie prowadziła do jednoznacznych wniosków.